Spirit of Japan

Awe

Dawno, dawno temu, żył sobie młody drwal. Pewnego dnia poszedł jak
zwykle w góry i ścinał drzewa. Nagle z nieba spadł żuraw. Leżał na ziemi,
trzepocząc skrzydłami nie mogąc wzbić się w powietrze. Drwalowi zdawało
się, że ptak jest zraniony, a kiedy podszedł bliżej, zobaczył strzałę wbitą
w ciało żurawia.

- Jaki biedny ptak - pomyślał drwal. Wyciągnął strzałę i zaniósł żurawia
nad rzekę, aby przemyć ranę wodą. Rzekł do ptaka:

- Wszystko będzie dobrze, tylko musisz teraz na siebie uważać.
Powiedziawszy to, drwal odszedł w swoją stronę. A szczęśliwy ptak
zatoczył nad młodzieńcem kilka kółek i wzbił się wysoko w niebo.

Minęło kilka dni.

Pewnego wieczoru ktoś zapukał do chaty drwala.
Zdziwiony otworzył drzwi i ujrzał piękną dziewczynę stojącą na progu.

- Czy mogłabym zostać twoją żoną? - zapytała.

Drwal bardzo się ucieszył, ale odpowiedział:

- Ależ ja nie mogę ożenić
się z dziewczyną tak piękną jak ty. Jestem tylko biednym drwalem.

Mimo odmowy nieznajoma nalegała:

- Bardzo cię proszę, pozwól zostać twoją żoną.

W końcu drwal zgodził się. Piękna dziewczyna okazała
się bardzo dobrą żoną - dobrze prowadziła dom, sprzątała i gotowała
smaczne posiłki.

Pewnego dnia rzekła do męża:

- Potrafię bardzo dobrze tkać na krośnie. Czy mógłbyś przygotować mi
miejsce do pracy?

Więc drwal wybudował chatkę, i na jej środku postawił krosno. Żona
bardzo się ucieszyła, od razu udała się do chatki, ale zanim weszła
poprosiła męża, by nie podglądał jej w czasie pracy. Kiedy była w chatce,
pracując przy krośnie, drwal czekał na zewnątrz i zgodnie z umową nie
przyglądał się jej. Gdy wyszła z chaty wyglądała na bardzo zmęczoną, ale
w rękach trzymała przepiękną tkaninę, którą zaraz wręczyła mężowi,
mówiąc:

- Weź ją proszę, i sprzedaj w mieście.
Mąż usłuchał jej i następnego dnia poszedł do miasta.
Mieszkańcy miasta byli bardzo zdziwieni, gdyż nigdy wcześniej nie
widzieli tak pięknej tkaniny. A wieść o tym dotarła nawet do pana tego
miasta.

Gdy dowiedział się o tej przepięknej tkaninie, kupił ją zaraz, płacąc
wysoką sumę w złocie. Zadowolony drwal wrócił do domu i poprosił żonę,
aby dalej tkała. Prośbę swą powtarzał jeszcze kilka razy, żona za każdym
razem ją spełniała, a drwal stawał się coraz bogatszy. Dziwne jednak było
to, że za każdym razem po skończonej pracy kobieta była bardzo
zmęczona i zdawało się, że coraz bardziej chudnie. Mimo to mąż prosił o
kolejne tkaniny.

- Dobrze - powiedziała żona. - Ale tkanina, którą dziś utkam będzie już
ostatnia. Jeśli będę to robiła dalej - umrę.

To powiedziawszy weszła do chatki z krosnem. Stuk, stuk, stuk... słychać
było odgłos krosna. Gdy zaczęła tkać, drwal zapragnął zobaczyć swą żonę
przy pracy, jak robi tak piękną tkaninę. I zajrzał po cichu do środka,
mimo złożonej obietnicy. Tam przy krośnie siedział biedny, wychudzony
żuraw, który wyskubywał swe ostatnie pióra i tkał z nich. Widząc to, drwal
bardzo się wystraszył. Po chwili z chaty wyszła kobieta i rzekła smutnym
głosem:

- Obiecałeś, że nie będziesz mnie podglądał. Prosiłam cię, a mimo to nie
dotrzymałeś słowa. Jestem żurawiem, któremu kiedyś uratowałeś życie.
Przybyłam tu, by ci się odwdzięczyć, ale muszę odejść, bo poznałeś moją
tajemnicę.

I podała mu ostatnią utkaną przez siebie tkaninę. Po chwili przemieniła się
w żałośnie wychudzonego żurawia i odleciała daleko, smutno zawodząc.

iaponka.pl