Spirit of Japan

Awe

Japonia może poszczycić się historią datowaną na tysiące lat wstecz. Naukowcy wierzą, że Japończycy pochodzą od wielu grup kulturowych, które przybyły na wyspy z innych części Azji, takich jak Chiny czy Korea. Około roku 4500 p.n.e. japońskie wyspy były zamieszkane przez rybaków, myśliwych oraz farmerów. Wczesna kultura były znana jako "Jomon", co oznacza "sieć sznurów". Było to powodem tego, że ludzie wytwarzali ceramikę dekorowaną we wzory lino-podobne.

Naukowcy wierzą, że rasa kaukaska - Ainu - była pierwszą, która zamieszkiwała tereny dzisiejszej Japonii. Ainu wciąż żyją na wyspach, głównie na północnych krańcach Hokkaido. Wielka przemiana kulturowa w Japonii nastąpiła około 200 p.n.e., kiedy w Japonii zaczęli dominować ludzie Yayoi. Byli to przeważnie farmerzy. Historycy twierdzą, że dzisiejsi Japończycy są blisko spokrewnieni z Yayoi - przypominają ich swoim wyglądem oraz językiem.

Wojna zawsze odgrywała ważną rolę w historii Japonii. Walczące klany kontrolowały większość kraju. Każdy klan był zarządzany przez głowę rodziny. Wojny pomiędzy klanami toczyły się z reguły "o ziemię". Jedynie 20% ziemi było zdatne pod uprawę. Bardzo możliwe, że właśnie walki o tak cenną ziemię zrodziły klasę samurajów.

Jedna z bardzo ważnych dat w historii japońskiej klasy walczącej to rok 660 p.n.e. Wtedy, nawiązując do legendy, Jimmu Tenno został przywódcą konfederacji klanów. Poprowadził swoich ludzi z wyspy Kyushu do regionu Kinki, aby go podbić. Tak też uczynił. Tenno osiadł w rejonie Yamato. Według legendy, Tenno jest założycielem dynastii cesarskiej oraz twórcą kraju Japonii. Wywodził się od bogini Amaterasu. Późniejsi przywódcy Yamato wierzyli, że także mają boski rodowód.

Klany Yamato przeprowadziły wiele kampanii militarnych na terenach dzisiejszej Azji. Wyprawy te doprowadziły do importu chińskiej, a także koreańskiej kultury, technologii a także sztuk walki.

Legenda mówi, że cesarz Keiko był pierwszą osobą, która przyjęła tytuł szoguna (seii taishogun). Tytuł dosłownie oznaczał "głównodowodzący wojsk przeznaczonych do podboju barbarzyńców". Legenda dalej nawiązuje do tego, że Keiko miał syna, księcia Yamato, który był odważny, silny, a także biegły w sztuce wojennej. Wielu wierzy, że książę Yamato był pierwowzorem dla przyszłych samurajów.

Starożytni wojownicy Yayoi wynaleźli broń, zbroję oraz kodeks, które w późniejszych wiekach stały się fundamentalną epoką dla japońskich samurajów. Wczesna broń składała się z łuków, strzał oraz mieczy. Zbroja zawierała hełm, który ochraniał głowę i kark, część, która chroniła klatkę piersiową i ręce, a także ochraniacze na ramiona oraz na brzuch. W późniejszym okresie dodano do zbroi ochronę nóg i ud. Zbroja ewoluowała, tak jak pole bitwy.

Wielka zmiana miała miejsce w V wieku, kiedy do Japonii sprowadzono konie. Kolejna zmiana miała miejsce w XIV oraz XV wieku, ze względu na trwanie wojen wewnętrznych, a także wprowadzenie broni palnej do bitwy. Kodeks wojownika z poprzednich wieków zaczerpnął garściami z chińskiej koncepcji cnót wojownika podczas bitwy, przemieniając się w "Kyuba no michi" - Drogę Konia i Łuku, aby później ewoluować w "Bushido" - Drogę Wojownika.

"Busido" był fundamentem przekonań samurajów. Filozofia Bushido opiera się na "wolności od strachu". Oznacza to, że samuraj próbował wyzbyć się swojego strachu przed śmiercią, dzięki czemu miał siłę oraz wytchnienie, aby służyć swojemu panu lojalnie i wiernie, oraz umrzeć za niego, jeśli będzie to konieczne. "Służba" jest to podstawowa filozofia samurajów.

Samuraje wyrośli na niekończących się bitwach pomiędzy trzema głównymi klanami: Minamoto, Fujiwara oraz Taira. Samuraje stali się klasą wojowników we własnej osobie pomiędzy IX a XII wiekiem. Nazywano ich na dwa sposoby: Samurai - "Ten, który służy" oraz Bushi - "wojownik". Niektórzy z nich byli spokrewnieni z głowami rodzin, inni byli wynajęci. Oddawali się kompletnie w służbie swojemu daimyo (pan feudalny), a w zamian otrzymywali ziemię i pozycję. Każdy daimyo wykorzystywał swoich samurajów, aby bronić swej ziemi oraz rozszerzać swoją siłę oraz posiadanie.

Samuraje stali się ekspertami w walce, poczynając od walki konnej, kończąc na naziemnej. Ćwiczyli zbrojną oraz "gołą" walkę. Wcześni samuraje rozwinęli walkę łukiem i strzałami. Używali mieczy do walki na bliskie odległości tnąc swoich wrogów. Bitwy z Mongołami w XIII wieku doprowadziły do zmiany stylu walki. Samuraje zaczęli częściej używać swojego miecza, a także dużą wartość bojową uzyskały włócznie oraz naginata. Wojownicy szybko zmienili preferowany styl z walki konno na walkę naziemną.

Samuraj nosił dwa miecze. Jeden był długi, drugi krótki.

Długi miecz (daito, katana) miał długość ponad 60 cm. Krótki miecz (słoto, wakizashi) miał długość pomiędzy 30 a 60 cm. Samuraje często nazywali swoje miecze i przypisywali im różne imiona, które, według ich wiary, były duszą ich fachu. Najstarsze miecze były proste i miały swój wczesny wygląd zaczerpnięty z Korei i Chin. Samurajskie pragnienia twardszego i ostrzejszego miecza dało początek hartowanemu ostrzu, które mamy do dziś. Miecz miał swoje początki jako żelazo wykute na rozgrzanym węglu.

Kuźnia używała ognia, wody, kowadła i młota, aby wykuć najlepsze miecze świata. Po wyprofilowaniu ostrza było ono wygładzane i polerowane, aby przygotować je pod prace ozdobne, które pokrywały ostrze. Następnie tester mieczy rozcinał nim ciała poległych bądź (i najczęściej tak było) skazanych kryminalistów. Cięto techniką zaczynając od małych kości, aż do największych i najmocniejszych, aby sprawdzić skuteczność miecza. Wyniki testu najczęściej zapisywano na "nakago" (metalowa część przytwierdzająca ostrze do uchwytu miecza).

Podobno w czasach Tokugawa przed ścięciem, gdy kryminalista dowiedział się, że młody samuraj będzie testował na nim swój miecz, powiedział, że gdyby wcześniej wiedział to nałykał by się kamieni, aby wyszczerbić mu jego drogocenny miecz.

iaponia.pl